Η κοινωνική οικονομία και οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί

 

Αν μπούμε στην διαδικασία να αναζητήσουμε τους αίτιους και τους υπαίτιους της οικονομικής αποτυχίας στην Ελλάδα ίσως βρούμε την άκρη του νήματος αλλά  ίσως και μπούμε σε ένα φαύλο κύκλο. Η Ελλάδα έγινε μέλος της  Ευρωπαϊκής Ένωσης το 1981 χωρίς να περάσει την  περίοδο  εναρμόνισης,  σε αντίθεση με την Κύπρο που αιτήθηκε ένταξη αρχικά το 1972 και μπήκε το 2004. Η Ευρώπη είναι η οδός για την ανάπτυξη, πρόοδο και ευημερία των λαών. Τι πήγε λάθος; Πιθανό  ο εσωτερικός ανταγωνισμός των χωρών και η ανάπτυξη πολιτικών οι οποίες δεν είναι εφαρμόσιμες λόγω της διαφορετικότητας της κάθε χώρας. Το πώς θα βγούμε από την κρίση, αυτό εναπόκειται στην ευφυΐα του κάθε κράτους να αντλήσει  έσοδα και να μπορέσει να σταθεί ανταγωνιστικά στην ευρύτερη παγκόσμια οικονομία. Το παρόν άρθρο έχει στόχο να σκιαγραφήσει το ιδανικό μέλλον για την πατρίδα μας που δεν θα στηρίζεται σε ξένες χρηματοδοτήσεις.

Στην Κύπρο καταφέραμε μετά το 2013 να δημιουργήσουμε ένα κράτος με άνεργους αλλά και με επιχειρήσεις που ενέταξαν στο πρόγραμμα διοίκησης τους την εκμετάλλευση. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, στην καλύτερη  των περιπτώσεων μειώνουν μισθούς και στην χειρότερη απολύουν προσωπικό. Και στους εναπομείναντες εργαζόμενους  υπερφορτώνουν καθήκοντα κάτω από την απειλή της απόλυσης. Επίσης, οι νέοπροσληφθέντες είναι συνήθως  με συμβόλαια μερικής απασχόλησης.   Τα ταμεία του κράτους πλέον εξυπηρετούν επιδόματα ανεργίας και πληρωμές πλεονασμού με  το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα να αποτελεί μέτρο οικονομικής  εξυγίανσης. Αν πρέπει να λειτουργήσουμε με αυτή την τακτική το μέλλον μπορεί να είναι χειρότερο και όπως φάνηκε η νεολαία απαξιώνει τις αρχές διοίκησης του κράτους και του ιδιωτικού τομέα και αναζητά ευκαιρίες απασχόλησης  στο εξωτερικό. 

Το μάθημα που πρέπει να πάρουμε από την Ελλάδα δεν είναι η διαπραγμάτευση με τους εταίρους ή οι συνέπειες του  ναι και του όχι στο  δημοψήφισμα και οι επικείμενες εκλογές,   αλλά τα κακώς έχοντα που οδήγησαν στην οικονομική καταστροφή. Κύριο μέλημα των εκάστοτε κυβερνήσεων πρέπει να είναι η ευημερία του λαού τους  αλλά και ο λαός να  ασκεί αντικειμενική κριτική.  Το όχι των Ελλήνων δεν σημαίνει και κάτι ουσιαστικό, αν δεν μπουν σε σωστά καλούπια ανάπτυξης σε μια χώρα που υποφέρει και δεν εφαρμόζει τις θεμελιώδεις αρχές της δημόσιας διοίκησης, όπως επινοήθηκαν από του μεγάλους Έλληνες φιλοσόφους – την αμεροληψία, την  ισότητα, την αναλογικότητα, την χρηστή διοίκηση, την  νομιμότητα και το δημόσιο συμφέρον. Και φυσικά η Ευρώπη των δεσμών θα είναι αυστηρή απέναντι στην Ελλάδα που αθετεί οποιαδήποτε συμφωνία πληρωμής των δόσεων.  

Κάθε κράτος πρέπει να θέτει κίνητρα ανάπτυξης  και εκμετάλλευση των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών του πόρων και να αξιοποιεί την  εμπειρογνωμοσύνη του λάου. Να αναγνωρίζει την αριστεία και να προωθεί την ηθική και όχι να στηρίζεται σε πελατειακές σχέσεις και την ψηφοθηρία. Επίσης ο λαός είναι υπαίτιος της κατάσταση, δεν πρέπει συνεχώς να θυματοποιείται και το κράτος να είναι αυστηρό όπως σε περιπτώσεις φοροδιαφυγής και παραοικονομίας. Η μελλοντική ανάπτυξη πρέπει να ισοζυγίσει την παραγωγή με την κατανάλωση και να προσανατολιστεί   σε τομείς καθαρά Κυπριακούς, όπως είναι ο τουρισμός, η γεωργοκτηνοτροφία , η  ναυτιλία και η ενέργεια.   Να δημιουργηθούν ανεξάρτητες ομάδες από εμπειρογνώμονες που να έχουν ρόλο καθοριστικό  για τις ανάγκες της αγοράς.  Με τα ακαδημαϊκά ιδρύματα και τους ακαδημαϊκούς  να πρωτοστατούν στην επιμόρφωση και στην ειδίκευση των εργαζομένων τόσο από θεωρητικής όσο και πρακτικής πλευράς. Καθώς επίσης και η  επιτήρηση των επιχειρήσεων  σε θέματα εργοδότησης  και ανάπτυξης του ανθρωπινού δυναμικού με στόχο την κοινωνική ευθύνη . Όλα αυτά θα συμβάλουν στην κοινωνική αποτελεσματικότητα αλλά θα είναι και προάγγελος της οικονομικής κερδοφορίας σε μία Ευρώπη με ουσιαστική συμβολή στην ευμάρεια των λαών της. 

Picture: All rights reserved to the creator.